Het gaat wel wat wild...

Veel groeten vanaf Nouvelle-Calédonie!

Nieuw Caledonie is ook zo'n tropisch eiland als Tahiti en Mo'orea. Alleen veel groter en minder dicht bevolkt. Ook veel minder toeristisch. En dat is leuk want zodra je buiten de hoofdstad Noumea komt, zwaait iedereen naar elkaar. Ook naar die twee witte mannen in die hele kleine Citroen C1. En wij zwaaien natuurlijk vrolijk terug.

Noumea is leuk. Het is niet heel groot maar heeft wel iets mondains. Niet dat we daar nou heel veel mee doen want we zijn na Australie een beetje mensenschuw geworden en hebben de eerste dagen weinig gedaan. 's Avonds fijn op ons electrische kookplaatje in de kamer iets kant-en-klaars opgewarmd en vooral vroeg naar bed!
En weinig contact met de buitenwereld want om je mobiele telefoon te kunnen gebruiken schijn je je ruim van tevoren bij de provider aan te moeten melden. Dat wisten we niet. Ook Yahoo wilde niet altijd dus het mailverkeer was zeer beperkt. Kortom, we zaten even in ons eigen wereldje.

Afgelopen woensdag hebben we een rondje door het zuidelijk deel gereden. Mooi! Veel steile heuvels, afwisselende begroeiing, varierend van overwegend naaldbossen tot tropisch en dat naast elkaar en doorelkaar heen. Wel jammer dat als je dan goed kijkt er net uit het zicht enorme mijnen zijn waar flink gegraven wordt. En dat de pijpleidingen die je langs de weg ziet, afval van deze mijnen regelrecht in zee lozen. In vergelijking met Australie en Nieuw Zeeland gaat men hier met de franse slag om met de natuur.

Donderdag tot en met zaterdag hebben we het noordelijk deel verkend. Ook prachtig! Mangrovebossen, verlaten strandjes, groene valleien die zo groen zijn dat het pijn aan je ogen doet.
En natuurlijk de hele dag door 30 graden. Vanwege de regelmatige regenbuien is het vochtig en dus lekker broeierig. Daarom was het fijn dat we vrijdagmiddag in een mini-resort terechtkwamen. Een fijn, klein huisje pal op het strand en onder de kokospalmen. En naast de bar een klein zwembadje. En wifi waar we later heel erg blij mee waren.

Na de omgeving wat verkend te hebben en uitgebreid in het zwembad te hebben gepoedeld kwamen gedurende de avond de berichten door over de aardbeving in Japan. En vervolgens de tsunami. En de ellende met de kernreactor. En daarna de tsunamiwaarschuwing voor de hele Pacific. Niemand in het hotel maakte zich daar druk over maar wij bleven toch stiekem naar NU.nl, de berichten van het Pacific Tsunami Warning Center, de kaart (tussen ons en Japan ligt nog Guinea, helpt dat?) en de kabbelende golfjes aan onze voeten kijken. Het gaf allemaal een wat onbehaaglijk gevoel.

Tegen half twaalf is Pieter voor de zekerheid nog eens bij de receptie gaan vragen. En ja, daar was net een telefoontje binnengekomen dat het hotel geevacueerd moest worden. Want ja, als er een golf zou komen, dan zou ons schuifpuitje 'm niet tegenhouden. Dus als een speer de kleren aan en in de auto naar een uitkijkpunt ongeveer 8 kilometer verderop. Het geeft een bizar gevoel om in een colonne auto's in het pikkedonker langs de zee te rijden van waaruit later misschien een grote golf komt. En hoewel er voldoende tijd is (de aankomst van de golf kan tot op de minuut worden voorspeld) voelt dat toch niet helemaal lekker. En dan sta je op het parkeerterrein in de hozende regen. Gezellig is het niet. Af en toe hoor je sirenes of mensen in onverstaanbaar opgewonden frans ratelen over “le tsunami”. We hebben geprobeerd wat te slapen (je kunt bijna languit liggen in zo'n C1) en waren blij dat op 4 uur 's nachts alles veilig was en we terug konden naar een echt bed.

Inmiddels (zaterdagavond) zijn we terug in Noumea. Volgens ons ticket vliegen we maandag van Sydney naar Tokio maar dat vinden we gezien de omstandigheden niet zo'n goed plan. Wat het wel gaat worden weten we nog niet want dat is afhankelijk van de beschikbaarheid van stoelen. Omdat alle kantoren gesloten zijn, gaan we morgen naar de luchthaven om te kijken of we daar ons ticket kunnen wijzigen.

Pfff, als er ooit nog iemand beweert dat reizen gemakkelijk en ontspannend is, dan wordt hij/zij vriendelijk verzocht nu in onze schoenen plaats te nemen... ;-)
Maar ja, we zijn ook ontzettend blij dat we weer de dans ontsprongen zijn. En alles valt natuurlijk allemaal in het niet bij wat mensen in Japan overkomt.

Dankjewel voor alle reacties, hier en op Facebook! Voor ons erg fijn want zo kunnen we ook een beetje stoom afblazen!