Valparaiso en La Serena

Vanuit Santiago zijn we vorige week weer eens in de bus gestapt. Valparaiso deze keer.

Inmiddels zijn we inmiddels echte busfanaten. Nu is dat ook niet zo gek want het zijn super-de-luxe bussen met enorme stoelen en veel beenruimte. Daar kun je een gemiddelde economy vliegtuigstoel met gemak 2x in kwijt. Dus op die manier hou je het ook wel even vol.

Valparaiso stond hoog op ons lijstje. Niet alleen vanwege de verhalen van mensen die er geweest zijn maar ook vanwege hetgeen we vantevoren over de stad hadden gelezen. En zoals zo vaak met dat soort dingen valt het soms mee en soms ook tegen.
Wat als eerste opvalt en je af en toe letterlijk de adem beneemt is de verschrikkelijke stank die in het grootste deel van de stad hangt. Een mengeling van viezigheid, rottend afval, pislucht enz. We hebben het proberen te determineren maar zijn daar niet heel ver in gekomen.
We hadden een hostal in het schilderachtige gedeelte. Dat wil zeggen bovenop een steile berg, gekleurde huizen, prachtige doorkijkjes naar de bergen of de stad beneden met de oceaan op de achtergrond. Erg fraai.
Tegelijkertijd is Valparaiso ook een gewone Chileense stad. Een beetje uitgewoond, levendig en met weinig (niet Zuid-Amerikaanse) toeristen.

We hebben er eindeloos rondgesjouwd. Vanwege de steile bergen zijn er veel trappen dus de kuitspieren zijn inmiddels weer in topconditie. In de stad zitten een aantal goede restaurants. Volgens Pieter was het budgettechnisch verantwoord dus we hebben een aantal avonden uitgebreid gegeten. Errug fijn. Ook hebben we een paar keer keihard aan de teint gewerkt op het strand. Conclusie is toch wel dat het de goede kant op gaat ;-)

Het strand in Chili is overigens wel een belevenis. De stranden zijn niet heel groot en overdag is het redelijk rustig. De Chilenen komen met de heeeeeele (kinderrijke!) familie pas aan het eind van de middag. inclusief parasols, koelboxen, stoeltjes en andere onmisbare attributen. En dan schijnt het belangrijk te zijn om op de voorste rij te zitten of te liggen. Gevolg is dus dat iedereen strak naast elkaar gaat liggen. En zonder blikken of blozen ook pal voor elkaar.
Dus ineens zit er niet een familie naast je, je zit er middenin! Oh ja, of je schoenen even aan de kant kunnen en wat toch het probleem is als ze hun handdoek boven je net ingesmeerde rug uitkloppen... Hun definitie van personal space verschilt toch iets van de onze ;-)

La Serena is een dag bussen naar het noorden. Min of meer aan zee, beetje laid back en rustiger. Ook hier veel rondgesjouwd, een dagje een mountainbike gehuurd om de overig beenspieren wat aan te sterken en de chileense strandgewoonten nader onderzocht.

Inmiddels zitten we in het vliegtuig naar Paaseiland. Vanuit Santiago is dat zo’n 5 uur vliegen met natuurlijk veel en heel blauw water beneden ons.
Het voelt wel een beetje gek om het Zuid-Amerikaanse continent na zo’n lange tijd te verlaten. Nog een paar dagen spaans en dan wordt communiceren een stuk makkelijker. Ook wel weer lekker!

Veel liefs!